Een front is in aantocht. We moeten voortijdig de oversteek naar Denemarken maken. Het eerste gedeelte van de Limfjorden is helaas meest gehuld in grijze wolken en regen. Een tweede front is ook in aantocht.
Dinsdag 20 augustus 2024
Om half één gaan de trossen los. De maan schijnt en overal zijn lichtjes. Het containerschip, dat we vanmiddag zagen liggen is nu een soort kermisattractie geworden. De combinatie van strooilicht, snelle boten en verlichting van betonning en sectorlichten, maakt het lastig navigeren. Met z'n drieën houden we de kaart, track en omgeving in de gaten. Waar is die kardinale ton? Is dat het sectorlicht? Komt er niet een ander schip aan stuiteren? Het is goed opletten geblazen. Belangrijke betonning, zoals kardinale tonnen die ondieptes of eilandjes aanduiden zijn meest niet verlicht. Soms zie je zomaar een onverlicht en niet nader aangeduid eilandje voorbij schuiven. Met z'n drieën hebben we het gelukkig goed in de smiezen. Als we Göteborg steeds verder achter ons laten rond een uur of twee, beginnen de ogen van Myrthe steeds meer dicht te vallen. Ze gaat beneden in de kajuit naar ons overtocht bed om te slapen. Paul Michèl en Renata navigeren samen verder langs de laatste rotseilanden voor de kust. De wind is meest 5 Bft uit het zuiden en af en toe moeten we even zeer hoog aan de wind varen. Doordat we naast het fok de motor erbij aan hebben, kunnen we gelukkig wat hoger varen. Eigenlijk was de voorspelling dat het in het eerste gedeelte vrij rustig zou zijn en dat we tegen de ochtend last zouden gaan krijgen van windkracht 5 Bft. Rond een uur of drie zijn we op open water en mag Renata als eerste gaan slapen. Het is een onrustige powernap. Ongeveer zeven keer meent de wc-deur open te moeten klappen. Het is bed in, bed uit... Niet echt om lekker van tot rust te komen, maar we moeten het er maar mee doen.
Om vijf uur gaat de wekker. Zeiljas en reddingsvest weer aan en naar buiten. Het is een vervelende zee. Geen hele hoge golven, maar wel een klotsbak. De wind is wel even wat minder geweest, maar begint weer toe te nemen tot windkracht vijf. Paul Michèl heeft in de tussentijd een scheepvaartroute doorkruist. Hopelijk is het nu dan weer wat rustiger met de scheepvaart. We zijn inmiddels in de buurt van het eiland Læsø. Renata neemt het roer over. Ze doet dit - naar omstandigheden ontspannen - door te voetsturen. Zittend op een dik fenderkussen, één voet op het stuur, één voet op de grond of tegen de rand van de bank in de kuip aan de lage kant en met de rug tegen de verstaging. Zo zit ze in een stabiele stuurpositie. Na de slechte nacht en drukke dag van gisteren zingt ze liedjes om goed wakker te blijven. Ondertussen speurt ze de omgeving af naar boten en kijkt op de plotter naar ondieptes en andere schepen. Moeten we een ondiepte ontwijken? Ligt er een schip op ramkoers? Ondanks dat wordt ze toch nog vrij plotseling verrast door een Stena Line die achterlangs kruist en vervolgens nog een Stena Line die langszij passeert. Het zijn snelle jongens en blijkbaar volgen ze niet de standaard vaarroute.
Het begint langzaam licht te worden. Vissers keren terug naar hun havens. Vier vissersschepen passeren voorlangs naar de havens van Læsø, een veel grotere groep keert terug naar Frederikshavn. Aan de noordzijde van Læsø zijn grote delen minder diep. Hoewel het diep genoeg is om door te kunnen varen, voelt dit voor Renata toch niet fijn. De zee is op de grens van diep en ondiep water nog onrustiger. Ze vaart er dus met een boogje omheen.
Om een uurtje of zeven komt Paul Michèl weer naar boven. Hij neemt het roer weer over. Renata mag weer even slapen. Deze keer is dat iets succesvoller. Ze moet er nu twee keer uit om de deur van de stuurboord achterhut weer dicht te doen en één keer om een 'uit koers'-melding uit te zetten, die om één of andere mysterieuze wijze niet op de plotter bij het stuur uitgezet kan worden. Paul Michèl heeft ook de koers aangepast naar een prettiger richting, omdat we sowieso een rak zullen moeten maken om in Hals te belanden.
Om 9.00 uur wordt Renata geroepen. We moeten bijna overstag, want we naderen Denemarken ter hoogte van Sæby. Renata blijft zitten ter assistentie. En na anderhalf uur is het zover, we kunnen weer overstag. Dit is ook het moment dat Paul Michèl graag nog even anderhalf uur zijn ogen dicht wil doen. Renata neemt het roer weer over. We bevinden ons ter hoogte van de Mittelgrund. Hier is een flinke ondiepte die wij moeten passeren. Renata heeft geen verdere instructies gekregen bij de overdracht, behalve te proberen om zo hoog mogelijk te varen. Dit gaat langs de rand van deze ondiepte. Nadat de boot door een golf weer naar beneden wordt geduwd, is de diepte onder de kiel nog maar 2,7 meter. Dit voelt niet goed. Renata besluit de koers even los te laten en zo snel mogelijk weg te varen van deze ondiepte. Daarna gaat ze weer terug naar de oude koers. Voor haar ziet ze op de plotter een andere zeilboot varen die dezelfde route volgt. Dat is wel weer geruststellend.
Rond half twee komt Paul Michèl weer naar boven. Renata blijft er even bij, maar gaat dan toch ook nog even slapen tot we rond de klok van vier uur door Paul Michèl worden geroepen, de betonde vaargeul richting Hals is in zicht. Ook Myrthe staat nu op, maar dan speelt de zeeziekte meteen weer op. Snel naar buiten en met haar hoofd in de wind zitten. Helaas eindigt ze toch hangend over de reling. Zodra we in de vaargeul zijn, maakt Paul Michèl de boot klaar voor aankomst in de haven. De fenders komen weer uit ankerkluis en kajuit, de voorlijnen en achterlijnen worden aangeslagen. Eindelijk komen we dan in de beschutting van het land en varen we de haven van Hals binnen. Het is even zoeken, maar dan vinden we een vrije box en leggen we aan.
Myrthe gaat de steiger op om weer even te aarden. Ze regelt samen met Paul Michèl de betaling van het havengeld. Daarna is het weer even stoeien met het verkrijgen van elektriciteit. Gelukkig loopt de havenmeester net langs. We gaan eerst even zitten en nemen een hapje, dat is er tijdens de overtocht niet echt van gekomen, behalve de gesmeerde boterhammen. We kijken uit naar een frisse douche. Met de toegangscode kunnen we het gebouw binnen. Voor de douche moeten we ons saldo gebruiken. 12 kronen voor 4 minuten. Blijkbaar staan er 34 kronen op onze kaart, dus deze handeling kunnen we twee keer toepassen. Acht minuten dus met z'n drieën. We confisqueren de herendouche om efficiënt van persoon te kunnen wisselen. Een nietsvermoedende man die binnen komt lopen, denkt dat hij de vrouwendouche is binnen gelopen en durft zich niet meer te vertonen tot wij de ruimte verlaten hebben.
Met de handdoek nog op het hoofd gaan we op zoek naar een mogelijke afhaalmaaltijd. Er is nog maar één eettentje open. Hier lopen we naar binnen. Hoewel wij nog gehuld zijn in doucheuitrusting wordt ons een tafeltje aangeboden. Nou... dat maar even niet... De kaart van de Take Away nemen we mee naar de boot om een keuze te maken uit de vele pizza's en andere gerechten.
Als Paul Michèl terug loopt naar het betreffende eettentje, blijkt daar de betaalautomaat kapot. De enige optie is geld halen bij de automaat. Een medewerker van het eettentje is zo vriendelijk om met Paul Michèl mee te lopen en hem de weg te wijzen. Even later komt hij terug met twee lekkere pizza's en een half kippetje met friet. Het is heerlijk na zo'n tocht. Hierna rollen we moe maar voldaan in bed. Hopelijk gaat het lukken met slapen, want er is wel sprake van behoorlijke deining in de haven door de zuiden wind.
Afstand over de grond: 81,3 NM; Afstand door het water: 111,6 NM; Duur: 16 uur en 31 minuten; Gemiddelde snelheid: 4,9 Kts
Woensdag 21 augustus 2024
Deze ochtend mogen we eerst uitslapen, we zijn erg moe van de overtocht en de onrustige nacht ervoor. Bovendien zal het in de middag mooier weer zijn om verder te varen. Rond een uur of tien komen we weer enigszins tot leven. Eerst maar eens lekker ontbijten.
Steeds vaker laat het zonnetje zich zien. Begin van de middag gooien we de trossen los. Waar we verwachten dat het eerste gedeelte misschien nog wat onrustig water heeft, valt dit enorm mee. Vrijwel meteen komt ons een vrachtschip tegemoet varen met nieuwe rotorbladen voor windturbines. Het blijft indrukwekkend hoe groot die bladen zijn.
De tocht van vandaag voert ons naar Ålborg of Aalborg. Ålborg is de officiële spelling, maar binnen Denemarken is hier onenigheid over. Wij houden het maar op Ålborg. Ålborg is een industriestad in het Noorden van Jutland. Langs het water is dit ook duidelijk te zien, door de industrie die daar gelegen is.
Het weer is heel aardig, het zonnetje veel aanwezig, de wind valt mee, dus het is een prima tochtje. Geen reden meer tot zeeziekte gelukkig! Hoewel het een breed water is, is het grootste gedeelte ondiep en is het belangrijk om op de meeste plekken de vaargeul te volgen. Het is goed om een digitale kaart en dieptemeter aan boord te hebben, want als je het alleen van de betonning moet hebben dan loop je wel een behoorlijk risico op vastlopen. Ondiep water is hier namelijk ook echt ondiep. Het gaat dan om enkele tientallen centimeters.
Het landschap is weer vlak met enkele heuvels. Een typisch Deens landschap.
Op het water drijven eilandjes van zeegras. Deze hebben de onhebbelijke gewoonte om aan je schroef te willen blijven hangen. Het is wat dat betreft net zo irritant als fonteinkruid op het Markermeer. En het neemt ons dus ook te grazen. Ineens verdwijnt de snelheid als sneeuw voor de zon. Gelukkig zijn we bedacht op deze ronddrijvende plaggen. We slaan dus terug, varen een rondje achteruit en zijn dan weer van het spul verlost. Terug op koers en gaan met die banaan!
Als we al een eindje op weg zijn, doemt er een tall ship op achter ons, dat onder Nederlandse vlag vaart. Het is de Morgenster. Op het moment dat ze ons zouden passeren keren ze om. We hebben geen idee waarom. We checken op de kaart de hoogte van de hoogspanningskabels die voor ons over het water hangen, maar dat kan het probleem niet zijn.
Wij hebben inmiddels wel trek gekregen en in totaal is er nog een hele pizza over van gisteravond. Paul Michèl duikt de kombuis in en warmt de pizza op in de oven. Dat gaat er goed in!
Als we Ålborg naderen moeten we twee bruggen passeren. We hebben ergens gelezen dat je hiervoor de blauw-wit geblokte vlag onder de bakboord zaling moet voeren. Aangezien we Deense boten zien, die daadwerkelijk deze vlag voeren, hijsen wij de onze ook maar onder de zaling. Of het stuurboord of bakboord moet is niet helemaal duidelijk. Vanaf het water ziet Ålborg er gezellig uit. Aan de wal zien we ook het tall ship Wylde Swan liggen. Zij organiseren zeezeilkampen en één van Myrthe's vriendinnen is hierop mee geweest. Bij de brug moeten we nog een half uurtje wachten tot opening. Aan een oude verrotte steiger leggen we tijdelijk aan.
De spoorbrug die hierna volgt draait zodra we eraan komen, dus dat is in ieder geval goed geregeld. Niet veel later komen dan de havens van Ålborg in zicht. Wij kiezen de eerste haven Vestre Bådehavn en vinden hier een plekje in een box. Het aanleggen gaat wat lastig door reddingstrap op de kant aan de bakboordzijde van onze box, waar we niet makkelijk langs kunnen. Gelukkig liggen we toch al gauw weer goed vast. De lijnen achter in de lange box kruisen we weer.
We zijn behoorlijk gaar, maar de zon schijnt vandaag, dus we willen wel graag even Ålborg in. Eerst kijken we nog hoe het zit met het sanitair. Om het verwarrend te maken is de jachthaven verdeeld tussen twee clubs. Wij liggen blijkbaar aan een steiger van Sejlklubben Limfjorden en hebben dus ander sanitair tot onze beschikking dan de boten die aan een steiger van de Vestre Baadelaug liggen. Wij kunnen terecht in het clubhuis en erachter in een speciale trailer.
Het is leuk om te zien hoe druk het op straat is met mensen die langs de kades wandelen of hardlopen. In het centrum ligt nu ook de Morgenster, die we eerder vandaag tegenkwamen. We maken even een praatje en vragen waarom ze onderweg omkeerden. Het blijkt dat ze hebben geprobeerd om een bootje los te trekken, maar dat is hen helaas niet gelukt. Zou dat misschien die zeilboot zijn die wij op een hele vreemde plek voor anker dachten te zien liggen? Misschien was deze boot wel vastgelopen in de ondiepte.
De winkels in de stad zijn inmiddels gesloten, maar er zijn veel eettentjes en het is er nog gezellig druk. Wij willen graag een snelle en gemakkelijke hap en duiken de plaatselijke McDonald's in. Beneden doet het ongezellig aan, maar boven kun je uitstekend zitten en kijk je uit over de winkelstraten.
Tegen 21.00 uur zijn we terug op de boot. Renata moet hoognodig bloggen, dus we besluiten snel te gaan douchen en dan kan ze daarna aan de slag. Dat snel gaat echter niet op. Wij douchen in de enige douche in het clubhuis en als we terugkeren in de zitruimte, zitten hier twee mannen in het donker te kletsen. Zodra wij hen begroeten, doen ze het licht aan en nodigen ons uit om aan te schuiven. Ze hebben bier, wijn en sap ingekocht en we zijn van hart welkom. Dat lijkt ons wel gezellig. De ene is een flinke man met baard en blijkt oorspronkelijk uit Canada te komen. Sinds een jaar of elf zeilt hij de wereld over. Zijn boot ligt in Mexico, maar gezien het orkaanseizoen is hij nu hier te vinden in Europa. De andere man is een IJslander. Hij heeft jarenlang restaurants en hotels gehad, is inmiddels 63 en wil iets anders doen met zijn leven. Hij heeft twee Albin Vega's 27 ft gekocht waar nog flink aan geklust moet worden. Zoals de Canadees zegt: 'Een goedkope boot betekent veel kluskosten!'. Eén ligt hier in het water, aan de andere zijn de beide mannen aan het klussen. Uiteindelijk wil de IJslander met zijn bootje de wereld over. Mooie plannen dus! En een heel gezellig avondje.
Als we tegen elf uur teruglopen naar de boot menen we zijn boot te zien liggen. De grote gasfles aan boord in de kuip verraadt een langer verblijf. Paul Michèl schuift een visitekaartje van ons onder de deur door. Later als er licht brandt loopt hij er nog even naartoe. Inderdaad blijkt dit de boot te zijn. Het is bedtijd. Van dat bloggen komt ook vandaag niets meer...
Afstand over de grond: 17,3 NM; Afstand door het water: 23,5 NM; Duur: 3 uur en 56 minuten; Gemiddelde snelheid: 4,9 Kts
Donderdag 22 augustus 2024
Ålborg is leuk en we zouden best nog willen blijven. Na het ontbijt gaat Renata dan ook verder met de blog. Paul Michèl en Myrthe maken plannen voor het vervolg van de tocht. Fijn daarbij is dat we het boek van Vleut weer in ons bezit hebben. Myrthe heeft deze meegenomen van huis. Probleem met het vervolg van onze tocht is een front dat nadert. Morgen zal er naar verwachting windkracht 8 Bft met vlagen van 10 Bft langskomen. Dat betekent dan nog een dag hier en we moeten zo langzaam aan ook meters maken om naar huis terug te keren. Geen verstandige optie dus om vandaag te blijven liggen. We moeten verder. Ons oog is gevallen op Løgstør ongeveer 25 NM verderop. Het is windkracht 5 Bft, bewolkt en regenachtig, maar wel uit een redelijke hoek, namelijk zuid. Al blijkt dit laatste uiteindelijk meer zuidzuidwest te zijn, wat maakt dat we weer zeer hoog aan de wind moeten varen.
Om kwart voor twee gooien we de trossen los en verlaten Ålborg. Het is jammer dat het zo grijs is. Er is dus niet heel veel te zien. Het navigeren moet wel heel nauwkeurig gebeuren. De vaargeulen zijn regelmatig erg smal en de betonning had best iets meer gemogen. Op fok, grootzeil en indien nodig de motor vervolgen wij onze tocht. Bij tijd en wijlen komt de regen met bakken uit de lucht vallen. Er zijn leukere dagen om te varen, maar soms moet je wat voor het goede doel. We hadden Myrthe wel leukere tochten toegewenst. De laatste dagen is het regelmatig bar en boos.
Om 18.12 uur naderen we de brug voor Løgstør. Voor de brug draaien een zeilboot, die ons geruime tijd geleden al ingehaald heeft en een ietwat hoge motorboot voor deze lage brug. Precies op het moment dat wij komen aanvaren beginnen de twee rode lampen te knipperen ten teken dat de brugopening aanstaande is. Wat een geweldige timing. Om 18.15 uur passeren we de brug en zetten verder koers naar de haven.
Rond zeven uur / kwart over zeven komen we de haven van Løgstør binnenvaren. Het is een kleine sfeervolle haven. In eerste instantie lijkt er bijna geen plek meer te zijn, maar we vinden toch een box waar we goed in passen. Het ligt aan een mooie steiger met picknicktafels en een beschutting tegen het water. Nabij is een strandje gelegen en over een brug kunnen we naar het vaste land. Jammer dat het weer zo ongezellig is, want het ziet er erg leuk uit.
We zijn blij dat we deze afstand hebben afgelegd en we morgen hier in de haven kunnen schuilen tegen de wind. We leggen de boot vast met dubbele lijnen ter voorbereiding op de storm van morgen. Ook omwikkelen we het fok en grootzeil met een lijn tegen eventueel losslaan. Verder hebben we behoefte aan wat eten. We pakken er eerst een zoutje bij en wat drinken. Ondertussen treffen we voorbereidingen voor het avondeten. Na het eten gaan we in het donker op zoek naar het sanitair en dat valt niet mee. Uiteindelijk kloppen we bij een boot aan waar nog licht brand en blijkt dat we achter bij een gebouw moeten zijn. Na verschillende deuren geprobeerd te hebben zien we deuren met code achter een glazen voordeur. En nu? Nou, die deur blijkt gewoon open te zijn als we dat na een tijdje maar eens proberen, hahaha. Terug op de boot gaan we lekker slapen. Benieuwd wat morgen ons zal brengen.
Afstand over de grond: 24,8 NM; Afstand door het water: 34,8 NM; Duur: 5 uur en 28 minuten; Gemiddelde snelheid: 4,5 Kts
Vrijdag 23 augustus 2024
Vandaag wordt een dagje op de boot, dus we doen het rustig aan. Het waait en regent. De barometer loopt terug naar nog maar 740 mm Hg (in kwik gemeten) ofwel 987 mbar - 'Stormy'. We hebben allemaal onze eigen activiteit. Myrthe gaat een rondje hardlopen nu het nog kan, Paul Michèl gaat aan de gang met de dieseltank en Renata gaat eindelijk verder met de blog. Voor de activiteit van Paul Michèl moet de hele stuurboord achterhut leeg en laat dat nu net de hut zijn waar wij al onze spullen opbergen. Dus dat is even een klusje. Als ook de houten deksel verwijderd is kan Paul Michèl bij de dieseltank. Hij wil checken of er water of vuil in zit. Uiteindelijk blijkt dat allemaal wel mee te vallen, al is het natuurlijk goed om deze tank eens helemaal leeg en schoon te maken.
Als Myrthe ook weer terug is van een rondje hardlopen, gaan ze beiden even douchen. Daarna gaan ze samen op pad om boodschappen te doen, voordat het straks echt losbarst met de wind. De wind is op dat moment al regelmatig boven de 50 Kts, dus windkracht 10 Bft. Renata blijft op de boot om verder te werken aan de blog. Echt zen is het niet met de almaar toenemende wind en regelmatig steekt ze haar hoofd naar buiten om te kijken of het allemaal nog wel goed gaat. Er staan zelfs golven in de haven. Sup boards waaien weg, er is een bootje losgeslagen en er wappert ook een fok in de wind.
Renata is blij als Paul Michèl en Myrthe weer terugkeren met de boodschappen. Ze moesten hard werken om tegen de wind in terug te lopen. Ze konden letterlijk liggen op de wind. De naastgelegen steiger staat inmiddels ook onder water. Aan de picknicktafels kun je pootje baden en de Limfjorden lijkt wel een woeste zee. De boot ligt door het opstuwende water ook veel hoger en het vereist dus het betere klauterwerk om weer aan boord te klimmen.
De wind neemt almaar toe en het is een soort sport geworden om de hoogste stand op de windmeter te fotograferen. We zien 61,3 Kts wind gemeten worden, dat is gewoon windkracht 11 Bft. Het gaat maar door en door. Allebei de buren, die vaste ligplaatshouder zijn, komen ook checken of alles goed gaat en om extra lijnen te spannen. Mensen zijn bezig om het losgeslagen bootje vast te leggen. Wij plaatsen nog extra bolfenders tussen onze boot en die van de buren en ook nog een extra fender bij de achterpaal aan stuurboord, want door de wind liggen we steeds verder in de naastgelegen box.
Je zou zeeziek worden van al die wind. We wachten daarom tot de wind weer iets begint te luwen, voordat het eten klaargemaakt wordt. Het is dan inmiddels rond 19.15 uur. Dat luwen houdt in dat de wind terug is gezakt naar in de 50 Kts, wat nog steeds windkracht 10 Bft is. We zullen maar zeggen dat alles in zekere mate went. Paul Michèl maakt een heerlijk maaltje voor ons klaar en aan lager wal in de boot eten we ons bordje leeg. Aan die kant kunnen we ons bord tenminste waterpas op de tafelrand zetten, zodat het eten erop blijft liggen. Zolang het goed gaat, is het behalve spannend ook nog wel humoristisch.
Als het goed is moet vannacht de rust weer redelijk terugkeren en zouden we dus gewoon moeten kunnen slapen. Voorlopig waait er rond elf uur nog steeds zo'n 30 Kts wind, windkracht 7.
We gaan douchen. De boot ligt hoog en relatief ver van de kant. De afstap is maar net te doen. Bij terugkomst klimt Paul Michèl als eerste aan boord. Hij pakt het opstapje waar nog een lijn aan zit. Renata en Myrthe kunnen zo ook op de boot klimmen en vervolgens kunnen we het opstapje aan het lijntje weer aan boord takelen.
De wind is eindelijk teruggezakt naar windkracht 5. Bft. Het loeit nog wel en het fok verderop klappert verder. Toch vallen we goed in slaap en wordt het uiteindelijk weer stil buiten.
Klik op de afbeelding om meer details over de tocht te bekijken.
Reactie plaatsen
Reacties
Tjonge! Wat een verhalen weer! Maar alles is goed gegaan! Hoop dat re rest vd terugreis ook goed gaat!! Groetjes van Knurpje uit Dreupeloord..
Weer een prachtig verhaal!
Tsjonge jong wat een verhalen en wat een zeilreis. Zal ik een adres voor fietsvakaniecamping doorgeven. Krijg de bibbers van die verhalen maar ik ben een bange zeeheld!
Mooie foto's en mooi verslag. Dit is een echt zeilpakken vakantie maar jullie houden goed vol! Leuk om enge tocht op papier mee te maken. Nog even en weer thuis. Groetjes Marion en Richard Wild / ijsselzangers
Ooit, eind jaren negentig, toen ze in Joegoslavië aan het vechten waren, gingen we ook eens naar Denemarken. Het eiland Funen ronden. Regen-regen-regen en keiharde wind. Dus jaar erop weer naar Yougo. Kan ik jullie ook aanraden. Huur een keer in Zadar of op Krk een boot en ervaar de de mooiste kusten van Europa. Maar weet dat het daar ook kan stormen. Het is dan alleen de volgende dag weer relaxed.
Vanmorgen fietste ik van de Centrale naar de Ketelbrug op de racefiets en zag ik de zeilboten varen. Moest aan jullie denken. Wat weer een boeiend verhaal. Nog een goede vaartocht. Groeten uit Dronten.
Spectaculair wat een geweldige blog prachtig om te zien wat zijn jullie toch een stoer stel. Ga zo door, ik blijf van jullie genieten
Bijzonder om jullie avontuur te kunnen volgen. Toch nog een storm met orkaankracht. Maar nu liggen jullie gelukkig in de haven. Hoewel dat ook heftig kan zijn zo begrijp ik uit het verslag en het filmpje. Myrthe krijgt haar vuurdoop. Ze ziet er wel heel stoer uit zo achter het stuurwiel. ik wens jullie een goede reis en behouden thuisvaart.